Ο εχθρός όλων

Οι εργαζόμενοι της ΕΤ3 βγάζουν μία ανακοίνωση. Λέει (θα την διαβάσετε όλη εδώ) πως είναι πασιφανές ότι σημαντικά στοιχεία της δημοσιότητας σχετικά με το δάσος στις Σκουριές αποκρύφτηκαν ηθελημένα από την κρατική συχνότητα της ΕΤ3, σε τρία, τουλάχιστον, δελτία ειδήσεων.

Δημοσιογράφος της ΕΤ3 καταγγέλλεται (διάβασε εδώ) ότι απομακρύνθηκε, επειδή μίλησε για ισχυρή αστυνομική παρουσία στην Θεσσαλονίκη. Τίποτα άλλο, κανένα άλλο σχόλιο, απλώς “ισχυρή αστυνομική παρουσία”.

Ο Κώστας Βαξεβάνης δημοσιοποιεί την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, που κανείς δεν ξέρει ούτε που βρίσκεται, ούτε ποιος την έχει. Αμέσως μετά, εισαγγελέας, αυτεπάγγελτα, ζητά την αυτόφωρη δίωξή του για δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων. Δικαίως, ή αδίκως. (Η θέση μου είναι ότι ιστορικά κακώς δημοσιοποιήθηκαν – αλλά α) δεν ξέρω πόσο ευαίσθητα δεδομένα είναι β) το απίστευτο κυβερνητικό μπάχαλο που έκανε μία απλή διαδικασία που στις υπόλοιπες χώρες τακτοποιήθηκε ενδοκυβερνητικά (ΣΔΟΕ, κλπ) σε πανηγύρι που έγειρε βάσιμες υποψίες). Φυσικά, στον ίδιο εισαγγελέα διέφυγε το αυτεπάγγελτο ενδιαφέρον στην αντίστοιχη δημοσίευση των Νέων (που είχε και ποσά, προφανώς πιο στοχοποιημένα θύματα, και ανακρίβειες)

Τέλος(;), η εκπομπή “Πρωινή Ενημέρωση” της κρατικής ΝΕΤ παύει να μεταδίδεται, καθώς οι Αρβανίτης – Κατσίμη έκαναν σχόλια για την ιατροδικαστική έκθεση που φέρνει σε δύσκολη θέση τον υπουργό δημοσίας τάξης, Δένδια. (είχα ασχοληθεί και εγώ, διάβασε εδώ).

Κάντα μία σούμα στο μυαλό σου. Δεν είναι προφανώς όλα, πολλά άλλα θα έχουν συμβεί στο παρασκήνιο, ούτε είναι όλες οι υποθέσεις ίδιες, αν και έχουν κοινές παραμέτρους, αλλά κάντα μία σούμα να μου πεις τι σκέφτεσαι.

Να σου πω και γω.

~

Έχω διαμαρτυρηθεί για την δημοσιογραφία στην Ελλάδα και στο παρελθόν. Κανένα από τα τέσσερα περιστατικά δεν είναι καν δημοσιογραφικά, κατ’ εμέ: Οι σχολιαστές των ειδήσεων έκαναν καλά, ή άσχημα την δουλειά τους, οι παρουσιαστές της πρωινής εκπομπής έκαναν απλώς ένα σχόλιο, ο Κώστας Βαξεβάνης, κατά την ταπεινή μου άποψη, μετέφερε μία λίστα με κάποιες περικοπές, όπως πάντως του την έδωσαν, με ελάχιστο (αν έγινε) ρεπορτάζ.

Άρα, δεν υπερασπίζομαι σώνει και ντε *αυτούς* τους δημοσιογράφους.

Αλλά όλα ξεκινάνε από κάπου, σωστά; Η αντίδρασή μας για τις Σκουριές θα ξεκινήσει όταν μάθουμε τι σκατά γίνεται εκεί κάτω, έτσι δεν είναι; Η αντίδρασή μας για την παρέλαση της Θεσσαλονίκης θα ξεκινήσει όταν μάθουμε τι σκατά γίνεται στην Θεσσαλονίκη, σωστά; Η αντίδρασή μας για τις πρακτικές της αστυνομίας, και την κυβερνητική αδιαφορία θα ξεκινήσει όταν μάθουμε τι σκατά γίνεται μέσα στα κρατητήρια των κελιών, δεν είναι έτσι; Και η αντίδρασή μας για τις λίστες που βρομίζουν την ζωή μας, θα ξεκινήσει όταν κάποιος πάρει, επιτέλους, έστω αυτό το υλικό, και αρχίσει να ψάχνει ουσιαστικά, ναι;

Ναι;

Οι εντολείς της απόλυσης ή σύλληψης όλων αυτών, δεν στοχεύουν τους ίδιους. Δεν τους νοιάζει η δημοσιογράφος της ΕΤ3, ή αν έκαναν καλά την παρουσίαση του αστυνομικού δελτίου τύπου οι παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων, ή αν ο Βαξεβάνης δημοσίευσε μία λίστα που, στο κάτω κάτω ηρεμεί κατά πολύ το επίμονο σφυροκόπημα της αντιπολίτευσης για τα “τι”, και “που” και κυρίως “σε ποιόν” της, ούτε νοιάζεται ιδιαιτέρως για τον Αρβανίτη και τα σχόλιά του.

Αλλού στοχεύουν.

Ο στόχος είναι η μηδενική αντίδραση. Εμείς να μην μάθουμε. Εμείς να μην ξέρουμε. Οι άλλοι δημοσιογράφοι να φοβηθούν. Για κάθε έναν δημοσιογράφο που απολύουν, δέκα άλλοι πιάνουν το νόημα και λουφάζουν. Για κάθε έναν που συλλαμβάνουν, ένας άλλος φοβάται να δημοσιεύσει.

Ξαναλέω, δεν λειτουργώ συμψηφιστικά. Ήταν λάθος η δημοσίευση, αλλά δεν το χρεώνεται ο Βαξεβάνης – ή, αν πρέπει να το χρεωθεί, και άλλοι πρέπει να το χρεωθούν πριν από αυτόν μαζί του. Δεν είδα τα ρεπορτάζ της ΕΤ3, ούτε για τις Σκουριές, ούτε για την Θεσσαλονίκη (αν και, πραγματικά, αντιλαμβανόμαστε πόσο αμερόληπτη είναι η κρατική τηλεόραση) και την “ισχυρή αστυνομική δύναμη”. Και όσο για το σχόλιο για τον Δένδια… εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά.

(Δεν συμβαίνουν τώρα, αυτά βέβαια. Η ΝΕΤ, το βράδυ της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μετέδωσε πως “έγινε ανταλλαγή αντικειμένων και μολότοφ μεταξύ αναρχικών και αστυνομικών” – κάτι που, ούτε ένας περίοικος δεν αποδέχθηκε ποτέ, πλην της αστυνομίας που επέμενε σ’ αυτό για αρκετές ώρες.)

Κάποτε έγραφα, αν είσαι δημοσιογράφος και βλέπεις ότι ο διπλανός σου λέει ψέματα, κάνε το σωστό – κατάγγειλέ το. Οι δημοσιογράφοι δεν θα έπρεπε να έχουν ούτε έναν φίλο – όλοι, παντού, ακόμα και διπλανοί, πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή κρίση για την αλήθεια τους. Όποιοι και να είναι.

Το πογκρόμ απολύσεων, διώξεων, εκφοβισμού όμως στην δημοσιογραφική οικογένεια θα έπρεπε να την ενώσει.

Και, αν νομίζεις πως απευθύνομαι σε αριστερούς, κάνεις μεγάλο λάθος.

Ας ξεχάσουμε, προς στιγμήν αν υπάρχει ή όχι κοινός εχθρός για να αντιταχθούμε, τηλεθεατές, αναγνώστες και δημοσιογράφοι – όπως πχ μνημόνιο, αριστερά, φασισμός, ή “σοβιετικό μοντέλο”. Ας δεχθούμε πως, οτιδήποτε και αν υπερασπίζεται κανείς, αριστερός ή δεξιός, σοσιαλιστής ή φιλελεύθερος, κυβερνητικός ή αντιπολιτευτικός, μνημονιακός ή αντιμνημονιακός, οπαδός της παγκοσμιοποίησης ή οπαδός του αυστηρού έθνους, όποιος και να είναι ο προσανατολισμός μας, πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο.

Αυτό το δίκιο λέγεται Αλήθεια.

Αυτή η αλήθεια δέχεται σήμερα ξεκάθαρα, ξεδιάντροπα, κυβερνητικά χτυπήματα.

Άρα δεν υπερασπίζομαι αποκλειστικά τους “αριστερούς” πολίτες που θίγονται.

Αν χαίρεσαι σήμερα γιατί είσαι από την ..”καλή” πλευρά, πρόσεξε, γιατί η δική σου αλήθεια θα δεχθεί χτυπήματα αύριο αν οι εξουσίες αλλάξουν πλευρές – αν δεν βοηθήσεις, όπου και αν ανήκεις, να παλεύουν κάποιοι για την αλήθεια, όποια και αν είναι αυτή.

Ας την ακούσουμε βρε παιδί μου δημοσιογραφικά την αλήθεια, και βλέπουμε μετά τι κάνουμε μ’ αυτήν.

Αν μας αφήσουν.

Αναδημοσίευση ( http://arkoudos.com/blog/?p=3087 )