Πριν 40 χρόνια αγωνίστηκαν... 40 χρόνια μετά συνεχίζουμε...

Συνάδελφοι,

40 χρόνια από τότε, που κάποια παιδιά που τους έλεγαν αλήτες, σήκωσαν στους ώμους τους την αξιοπρέπεια των Ελλήνων και στάθηκαν απέναντι στην φασιστική χούντα των συνταγματαρχών αλλά και απέναντι σε όλους τους βολεμένους πολίτες που κοίταζαν μόνο την πάρτη τους, τα δίσεκτα εκείνα χρόνια, προκειμένου να περνάνε καλά χωρίς πολλά προβλήματα.

Όλοι εκείνοι οι ανώνυμοι (*) που βγήκαν έξω στην Πατησίων, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει, μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη -που λέει ο ποιητής-, ήταν εκείνοι που αποφάσισαν να βάλουν το συλλογικό πάνω από το ατομικό, τον αγώνα πάνω από το βόλεμα, την προσπάθεια πάνω από την απραξία. Εκείνοι που αντιστάθηκαν στη χούντα, εκείνοι που έκαναν πράξη το 114^ο άρθρο του Συντάγματος.

Σήμερα μετά 40 χρόνια η χώρα μας βρίσκεται σε μια κατάσταση που δείχνει να είναι το ίδιο δύσκολη με τότε. Ξένοι δανειστές και ντόπιοι πολιτικοί που θεωρούν ότι το ναι σε όλα είναι τρόπος επιβίωσής τους, πολιτικάντηδες που αγνοώντας το τι περνούν οι συμπατριώτες τους, αποφασίζουν μέτρα που γονατίζουν την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων και οδηγούν στην φτώχια και την ανεργία εκατομμύρια εργαζόμενους, αριθμολάγνα φασιστάκια που θεωρούν τις οικονομικές αυτοκτονίες παράπλευρες απώλειες στο όνομα μιας σωτηρίας που όμως δεν έρχεται.

Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να αντιμετωπιστεί η σημερινή πραγματικότητα.

Ή ο δρόμος της απραξίας και του βολέματος μπας και γλυτώσουμε κάτι, ένα κάτι όμως που ολοένα θα χάνεται, ή ο δρόμος της συνειδητοποίησης ότι όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον, θα δείξουμε ότι η αλλαγή πολιτικής με την κατάργηση των μνημονίων είναι ο δρόμος εξόδου από την κρίση. Αυτό όμως δεν θάρθει από μόνο του σαν ώριμο φρούτο, αν δεν παλέψουμε με τις όποιες δυνάμεις έχει ο καθένας και η καθεμία από εμάς.

Φέτος λοιπόν το όραμα του Πολυτεχνείου για ψωμί παιδεία ελευθερία πρέπει να ξαναγίνει ο οδηγός μας για τις μαύρες μέρες που μας επιφυλάσσουν.

Συναδελφικά

Η Σ.Ε.

(*) Αναφερόμαστε και τιμούμε τους σεμνούς, ανώνυμους αγωνιστές, που δεν εξαργύρωσαν την –όποια– συμμετοχή τους στον αντιδικτατορικό αγώνα ως διαβατήριο και εφαλτήριο για να καταλάβουν αργότερα βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους ή θέση στο οικονομικό και πολιτιστικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης. Δεν τιμούμε  τους καιροσκόπους και επιτήδειους που ίσως δεν πέρασαν ούτε απέξω από το Πολυτεχνείο και παρόλα αυτά επιδείκνυαν σε κάθε ευκαιρία τα αγωνιστικά παράσημα της περίφημης «Γενιάς του Πολυτεχνείου», καταφέρνοντας  χρόνια μετά να ξεφτιλίσουν και τη γενιά τους και τη χώρα.