Τις μέρες εκείνες...

Η κατάληψη ξεκίνησε την Τέταρτη 14/11 όταν στο Πολυτεχνείο κατέβηκαν από την Νομική σε διαδήλωση μέσω Σόλωνος 400 περίπου φοιτητές (αυτοί είναι οι ''προβοκάτορες του φύλλου Νο 8 της Πανσπουδαστικής).

 Ενωθήκαν με τις συνελεύσεις των σχολών του Ε.Μ.Π. και δημιούργησαν την προσωρινή συντονιστική επιτροπή με εκπροσώπους των σχολών και με συσχετισμό 6μελη ΑντιΕΦΕΕ, 2μελη Ρήγας Φεραίος, 1 μέλος ΟΣΕ, 1 μέλος ΠΑΚ και 3 ανέντακτοι της αριστεράς.

 Την Πέμπτη που ο αγώνας προσλαμβάνει νέα περισσότερο πολιτικά χαρακτηριστικά και αποφασίζεται η παραμονή μας μέχρι τέλους , δημιουργείται η συντονιστική επιτροπή που ξέρουμε από 39 μέλη στην οποία πλειοψηφούν η ΑντιΕΦΕΕ και ο ΡΦ (από 9 μέλη) 18 ανέντακτοι, 2 ΟΣΕ, 1 ΠΑΚ, 1 Τροτσκιστής.

 Ξημερώνει πια η Παρασκευή. Από την Πέμπτη όμως το ΚΚΕ και το ΚΚΕεσ προσπάθησαν να περάσουν την άποψη να σταματήσει η κατάληψη και να συνεχιστεί ο αγώνας με άλλες μορφές.

  Αυτή η ''γραμμή'' δεν πέρασε και σε συγκέντρωση στελεχών της ΑντιΕΦΕΕ και του ΡΦ στα γραφεία του Συλλόγου Στερεοελλαδιτών στην 3η Σεπτεμβρίου αποφασίστηκε η συνέχιση της κατάληψης κόντρα στην κομματική καθοδήγηση.

 Μετά τα γεγονότα και με την ηγεσία του φοιτητικού κινήματος εξαρθρωμένη (φυλακές, παρανομίες, φυγή στο εξωτερικό κ.λπ.) κυκλοφόρησε το φύλλο Νο8 όπου η Συντονιστική Επιτροπή φέρεται να καταγγέλλει τους 350 προβοκάτορες, προφανώς για να επιβεβαιωθεί η γραμμή που δεν πέρασε.

 Την ανακοίνωση αύτη διέψευσαν 20 από τα 28 μέλη της ΣΕ και έχει πλέον αποδειχθεί ότι απόφαση της ΣΕ περί προβοκατόρων ουδέποτε υπήρξε.

Στο ίδιο φύλλο υπήρχε καταγγελία για το στέλεχος του κινήματος Δ.Μ. ότι είναι πράκτορας της ΚΥΠ κ.λπ. Την ίδια εκείνη περίοδο ο Δ.Μ. ήταν στην παρανόμια και κρυβόταν στην ορεινή Κρήτη. Τον συνάντησα μετά από χρόνια και μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά άκουσα και το παράπονο του.

 Το παράπονο ενός παιδιού 21 ετών που μαθαίνει εκεί που κρύβεται πως οι σύντροφοι του τον θεωρούν χαφιέ. Το Πολυτεχνείο είναι γεμάτο από τέτοιες μικρές ιστορίες. Ιστορίες ενός κινήματος που διεκδικούσε μέσα στη δράση και με το αίμα του την ωριμότητα του.

 Το Πολυτεχνείο είναι όχι μονό οι έγκλειστοι φοιτητές, αλλά και οι μαθητικές συνελεύσεις, η εργατική συνέλευση, οι άνθρωποι που έφερναν φαγητό, ο κουλουράς που μας έδωσε όλα τα κουλούρια του, το πλήθος στην Πατησιών, οι πόρτες που άνοιξαν για να κρύψουν τους κυνηγημένους.

 Το Πολυτεχνείο έχει καταγράφει πια στη συλλογική μνήμη του λαού μας και η συλλογική μνήμη δεν ξεθωριάζει.

Αυτό ακριβώς φοβούνται οι απόντες και όσοι μάταια προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία.

Τα όποια λάθη μας, οι υπερβολές μας, τα ελλείμματα μας, δεν αναιρούν τους αγώνες και δεν ακυρώνουν τα ανεκπλήρωτα οράματα.

Προσωπικά πιστεύω ότι σήμερα έχουμε μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί.

Αλέξης Χριστόπουλος