Το θέμα είναι τώρα τι λες...

Και τι μας νοιάζει; Αυτή θα ήταν η πρώτη εύκολη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει κάποιος για το αν οι τράπεζες και πιο συγκεκριμένα η Εθνική και η Eurobank θα καταφέρουν να βρουν το 10% της συνολικής αύξησης του μετοχικού τους κεφαλαίου, προκειμένου να μην ενταχθούν πλήρως στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Και τι μας νοιάζει την ώρα που οι ίδιες οι Τράπεζες έχουν περιφρονήσει το ανθρώπινο δυναμικό τους, που έχουν προχωρήσει σε μειώσεις μισθών, που έχουν ακυρώσει κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών, που έχουν προχωρήσει σε ανανέωση του προσωπικού τους μέσα από εταιρίες ενοικίασης προσωπικού ή παροχής δήθεν εργολαβικών εργασιών.

Από την άλλη μεριά η αρνητική καθαρή θέση της Εθνικής Τράπεζας (υπολογίζεται σε πάνω από 2,5 δις ευρώ) δυσχεραίνει σημαντικά την προσπάθεια να βρεθούν κεφάλαια.

Ας πάρουμε όμως λίγο και τις εκκλήσεις που γίνονται περί «πατριωτικού καθήκοντος» για την συμμετοχή στην ΑΜΚ. Ειλικρινά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι δουλειά μπορεί να έχει το πατριωτικό καθήκον σε μια καθαρά οικονομικοκαπιταλιστική συναλλαγή.

Αλήθεια γιατί κανείς δεν θυμήθηκε το πατριωτικό καθήκον όταν οι τράπεζες έβγαζαν δισεκατομμύρια ευρώ κέρδη που τα μοίραζαν με καθαρά δικά τους κριτήρια;

Αλήθεια γιατί κανείς δεν μίλησε για πατριωτικό καθήκον όταν οι τράπεζες αρνούνται σθεναρά να διαγράψουν έστω και ένα ευρώ χρέος από τα δάνεια που έχουν φορτώσει στα νοικοκυριά που το εισόδημά τους έχει συρρικνωθεί δραματικά;

Τώρα το θυμήθηκαν. Αφήστε «πατριώτες» τις κορώνες που θυμόσαστε μόνο όταν κινδυνεύει η δική σας εξουσία. Μονά – ζυγά δικά σας τα θέλετε!

Το ξέρετε αλήθεια ότι οι πάνσοφες διοικήσεις της ΕΤΕ οδήγησαν την τράπεζα να έχει σήμερα χρηματιστηριακή αξία πολύ μικρότερη από αυτήν του Jumbo;

Πότε αποδόθηκε ευθύνη σε οποιοδήποτε στέλεχος της Διοίκησης της Τράπεζας για τα όσα έγιναν και την έφτασαν στην σημερινή της θέση; Η μήπως για την σημερινή της κατάσταση φταίει μόνο «το ζαβό το ριζικό μας»;

Από την άλλη ο δρόμος που έχει χαράξει η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση για πλήρη ένταξη στο ΤΧΣ οποιασδήποτε τράπεζας είναι σαφέστατα χειρότερη από την σημερινή πραγματικότητα.

Τα δάνεια που θεωρούνται επισφαλή ( πάνω από τρείς μήνες καθυστερημένες δόσεις) θα μπορούν να πουληθούν άνετα σε ιδιώτες οι οποίοι θα τα διεκδικήσουν άμεσα από τους δανειολήπτες, φαντάζεστε πως…

Η ίδια η τράπεζα θα «εξυγιανθεί» κάτω από την βαριά μπότα ξενόφερτων νεοφιλελεύθερων μανατζαρέων.

Το προσωπικό της θα συρρικνωθεί δραματικά και αν αυτό δεν επιτευχθεί με τύπου εθελουσία έξοδο θα προχωρήσει σε απολύσεις. Οι επόμενες μειώσεις των μισθών θα είναι πολύ μεγάλες.

Το ενοικιαζόμενο προσωπικό απλά θα εξαφανιστεί.

Περιουσιακά στοιχεία της τράπεζας θα πουληθούν μπιρ παρά σε ορεξάτους «επενδυτές».

Στο τέλος η ίδια η συρρικνωμένη τράπεζα, που δεν αποτελεί  πια συστημικό κίνδυνο θα περάσει στα χέρια άπληστων ξένων κεφαλαίων.

Και ο Έλληνας θα εξακολουθεί να χρωστάει στους δανειστές τα 50 δισεκατομμύρια που μας έδωσαν κερδοσκοπώντας ….για να σωθούν οι τράπεζες, που οι ίδιοι κατέστρεψαν..

Και όπως δήλωσε προκλητικά ο Προβόπουλος στην Βουλή: Δεν μας ενδιαφέρει αν οι τράπεζες είναι Ελληνικές, Αγγλικές, Γερμανικές ή Αμερικάνικες…

Πολύ σωστά κε Προβόπουλε. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα….

Εφιαλτικό τοπίο;

Ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα.

Ακόμα πιστεύουμε ότι εμείς μπορεί να την γλυτώσουμε με κάποιες απώλειες…

Ακόμα προσπερνάμε αδιάφοροι τα εκατομμύρια ανέργους αλλά χρεωμένους στις τράπεζες συμπολίτες μας.

Ακόμα θεωρούμε τις εκατοντάδες οικονομικές αυτοκτονίες σαν απλά νούμερα σε στατιστικούς πίνακες.

Μας νοιάζει λοιπόν να μπορέσει να πετύχει η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου.

Μας νοιάζει για να μπορέσουμε να κερδίσουμε λίγο χρόνο.

Μας νοιάζει γιατί μπορεί κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο αν ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση υπάρχει ελπίδα.

Δύσκολο θα πείτε αυτό. Το βόλεμά μας έχει πια παγιωθεί. Παρακολουθούμε αυτά που μας συμβαίνουν απλοί θεατές δελτίων ειδήσεων.

Στην ΑΠΕΡΓΙΑ της Πρωτομαγιάς, θα βρούμε χιλιάδες άλλοθι για να μην συμμετέχουμε.

Και πάντα θα περιμένουμε το θαύμα που θα μας επαναφέρει στην προηγούμενη κατάσταση.

Μόνο που αυτό δεν πρόκειται να γίνει.

Αν λοιπόν παραμένουμε γονατιστοί και περιμένουμε με ευγνωμοσύνη τα ψίχουλα που μας πετάνε, η ελπίδα θα έχει χαθεί.

Μόνη διέξοδος, η ενεργητική μας συμμετοχή σε κάθε πράξη αντίδρασης και αντίστασης στις πολιτικές τους.

Μόνη διέξοδος να φύγει τώρα η κυβέρνηση που καταστρέφει τον τόπο και τις ζωές μας.

Συναδελφικά

Η Σ.Ε.