Πουτάνα συνείδηση, πόσα θες για έναν ύπνο;

    Της Μαρίας Παπαϊωάννου  
        Η πίεση της έλλειψης χρόνου και το μόνιμο τρέξιμο σε καθημερινή βάση με έχουν κάνει τον τελευταίο καιρό να μην βλέπω τηλεόραση. Προτιμώ να ενημερώνομαι από τα social media και να εκφέρω και την άποψή μου (που συνήθως είναι η χιουμοριστική πλευρά του πράγματος).

Προχτές το βραδάκι εν μέσω πλυσίματος – ταΐσματος της δίχρονης κόρης μου, ενώ η τηλεόραση ήταν στο mute (ξέρεις, «για παρέα» - θεωρία κλασσικού μεσοαστικού σπιτιού) και στο laptop τα ζουζούνια δεν περνούσαν την κυρά-Μαρία, είδα το ανείπωτο. Τέσσερις φωτογραφίες ξυλοκοπημένων παιδιών, να προσπαθούν να κρύψουν το μελανιασμένο βλέμμα τους, από μία κάμερα, που πίσω της, προφανώς στεκόταν ένας από αυτούς που τους είχαν καταντήσει έτσι. Σάστισα. Η ώρα 8 και για μια στιγμή πήγα να κλείσω την τηλεόραση με αίσθημα ότι έβλεπα σκληρό θρίλερ. Ή πορνό. Μάλλον πορνό. Εξευτελισμός! Τι χειρότερο, Χριστέ μου, από το να σου τσουβαλιάζουν το κορμί και την ψυχή επί ώρες και μετά να σου λένε “say cheese” γιατί έτσι πρέπει.

Για ώρα προσπαθούσα να συντάξω μέσα μου κατηγορίες για αυτά τα τέσσερα παιδιά ώστε να κοιμηθώ όσο το δυνατόν πιο ήσυχη το βράδυ. Αλήτες, κλέφτες, τρομοκράτες, ευτυχώς γιατί μπορεί να θρηνούσαμε θύματα μεθαύριο εξ’ αιτίας τους. Δεν με κάλυπτα. Δεν ησύχαζα. Άνοιξα το facebook και ξεπρόβαλαν μπροστά μου ξανά, σαν τύψεις συνειδήσεως, σαν ερινύες που αλυχτούν όπως τα σκυλιά στην πανσέληνο. Κοίταξα το παιδί μου που έπαιζε. Το παρατήρησα, πρώτη φορά έπειτα από καιρό. Διέλυε τις κούκλες της, τις έσπαγε, τις πετούσε, τις μάλωνε. Μου ζήτησε ένα ψαλίδι για να τους κόψει τα μαλλιά. Εγώ ανέκφραστη την κοιτούσα. Την φανταζόμουν μεγάλη, να πηγαίνει σε πορείες, να διαδηλώνει, να φωνάζει, να αντιδρά. Την φανταζόμουν δυναμική, επαναστάτρια, σουφραζέτα που θα παίρνει ψαλίδια και θα κόβει ότι την ενοχλεί. Την φανταζόμουν ελεύθερη.

Χωρίς να το πολυσκεφτώ σηκώθηκα ήρεμη και της το έδωσα. «Αν κοπεί καθώς παίζει; Αν τραυματιστεί άσχημα; Αν μαχαιρώσει κι εμένα, άθελά της;» Τι θα έκανα; Το σίγουρο είναι πως θα την μάλωνα. Μέσα μου όμως, βαθιά μέσα μου, θα χαιρόμουν που έχω ένα παιδί που δρα, αντιδρά, συναισθάνεται. Έχει χαρακτήρα.

Πέρασαν οι μέρες και άρχισα να σκέφτομαι όλο και περισσότερα εκείνα τα κάκιστα ρετουσαρισμένα πρόσωπα. Να σου πω κάτι; Άρχισα να τα φαντάζομαι μωρά. Να παίζουν ανέμελα και να ζητάνε ψαλίδια για να κόψουν το γκοφρέ χαρτί στον παιδικό σταθμό. Τότε που δεν είχε σημασία αν ήταν εγγονοί του Νάσιουτζικ ή φίλοι του Αλέξανδρου, αν είχαν φράγκα οι δικοί τους ή η μάνα τους ήταν χωρισμένη. Τότε που δεν θα διανοούσουν να τα πλακώσεις στο ξύλο γιατί, για το Θεώ ρε μαλάκα, είναι μωρά!

Από όλα τα ρεπορτάζ, η φράση ενός γέροντα αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου: «Μου είπαν τα παιδιά, μην φοβάσαι παππού, δεν θα σε πειράξουμε.» Κανείς δεν στάθηκε σε αυτό. Γιατί άλλωστε; Τι σημασία είχε; Αυτά τα τομάρια λήστεψαν τόσα χρήματα που θα τα διοχέτευαν σε γιάφκες και τρομοκρατία. Τι μου λες; Ενώ κάτι άλλα τομάρια που σε ληστεύουν χρόνια τώρα, και σε βάζουν να τους λες κι ευχαριστώ που το κάνουν, αλλιώς θα βούλιαζες ανθρωπάκο, δεν σε πειράζει. Σωστά! Αλλά μέχρι εδώ, είμαστε σύμφωνοι όλοι. Κουνάς το κεφάλι σου καταφατικά και συμφωνείς. Για σκέψου όμως τώρα, τον άλλον, αυτόν που είναι πίσω από την κάμερα και πατάει το κλικ, που πριν από λίγη ώρα κλώτσαγε και βάραγε τον αλήτη το κλεφτρόνι το τρομοκράτη, και προσπάθησε να αναλογιστείς τι διάλο ηδονή βρίσκει; Τι χαλασμένες εικόνες, τι βαθιά ριζωμένα κόμπλεξ κουβαλάει, τι σκηνές παρόμοιες έχει δει - δεχτεί – ζήσει σαν παιδί ή έφηβος για να γουστάρει τόσο; Η ψυχολογία της μάζας θα μου πεις. Μπα; Ψυχολογία της μάζας, καρδούλα μου, είναι ο καθημερινός βιασμός μας από τα μέτρα, την ανέχεια, το σπάσιμο του τσαμπουκά μας. Η εθνική μας κατάθλιψη.

Στα πρόσωπα αυτών των παιδιών, οι βασανιστές τους, ίσως έβλεπαν το βόρειο προάστιο που εξελίχθηκε σε ρούχλα γιατί ξενέρωσε την ζωή του στο τένις κλάμπ. Ίσως και να το προτιμούσαν έναν άλλον «Πάρη» να τριγυρίζει με ξανθιές «Πάρες», να φωτογραφίζεται στα Χελλόου και να παίρνουν  κι αυτοί μάτι όσο θα έπιναν τον καφέ τους στην βάρδια. Ίσως πάλι, αν τον συναντούσαν κάνα βράδυ σε κάνα γκαλά, ως προστάτες των προγόνων του, να του άνοιγαν την πόρτα του τζιπ και να καλοδέχονταν το πενηντάρι της σοφεράτζας τους.

Το τρομακτικότερο όλων είναι αυτοί που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα και είναι με το μέρος της αστυνομίας. Προς Θεού, όχι ως προς τον εντοπισμό και την σύλληψη, αλλά ως προς την βία. Αυτοί που ηδονικά τρίβουν τα χέρια τους που επιτέλους – καλά – να – πάθουν – τα – κωλόπαιδα – που το – παίζουν – επαναστάτες – με –τα – λεφτά – του – μπαμπά. Αυτοί που το Πάσχα θα κλαίνε με τα πάθη του Χριστού στις εκκλησίες. Λες κι Εκείνος ήταν μικροαστός a-politique, μπουλόνι του συστήματος και ταυτίζονται μαζί του.

Αυτοί, μάλλον δεν έχουν δώσει ποτέ ψαλίδι στα παιδιά τους να παίξουν. Το έχουν κρυμμένο κάπου καλά, σε ασφαλές σημείο, και περιμένουν να έρθει η ώρα που θα είναι ώριμα και έτοιμα για να το κάνουν. Αυτοί, μάλλον κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Βολεμένοι στον ψυχαναγκασμό του «καλού παιδιού», γκρινιάζοντας για τα ΦΑΠ και τα ΕΤΑΚ, άβουλοι μοιρολάτρηδες.

Εγώ πάλι έχω να κοιμηθώ μια βδομάδα.

Πουτάνα συνείδηση, πόσα θες για έναν ύπνο;