Οι δυο κόσμοι…

Πρωί..

Ένας πατέρας σηκώνεται..

Δεν έχει σήμερα δουλειά..

Τα μεροκάματα που έκανε σε έναν εργολάβο, σε μια ανακαίνιση κάπου στα βόρεια προάστια τέλειωσαν πια.

Ετοιμάζεται να φύγει όμως. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που έχει προθεσμία να πληρώσει εκείνο το ασφαλιστήριο που είχε κάνει μερικά χρόνια πριν, τότε που είχε σίγουρα μεροκάματα, για το παιδί του.

Μετράει και ξαναμετράει τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα. Ξέρει ότι θα του λείψουν από κάπου αλλού, ξέρει ότι με αυτά μπορεί να βουλώσει αρκετές τρύπες, αλλά δεν το μετανιώνει…

Αντίθετα νοιώθει τυχερός που βρήκε έστω και αυτά τα μεροκάματα κι έτσι μπόρεσε να συμπληρώσει το ποσό, για να είναι σίγουρος ότι το παιδί του, ότι κι’ αν τύχει, θα μπορέσει να βρεί μια σωστή ιατρονοσοκομιακή  περίθαλψη. Γι’ αυτό έκανε το ασφαλιστήριο συμβόλαιο..

Δεν το σκέφτεται καθόλου, το μόνο που σκέφτεται είναι το «βρε που μας κατάντησαν οι κερατάδες με τις πολιτικές και τα μνημόνια τους».

Και ξεκινάει για την τράπεζα, εκείνη «τη μεγάλη φίλη μας» με το απάνθρωπο πια πρόσωπο για να καταθέσει τα χρήματα….

Και μετά να πάει μαζί με τον Πέτρο, τον Κώστα, τον Νίκο, την Γιώτα, την Ελένη και άλλους συναδέλφους στην πορεία, ξέροντας ότι οι γύρω του θα τον περιγελούν που επιμένει να αγωνίζεται, που επιμένει να παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Που επιμένει να παλεύει για το μέλλον του, για το μέλλον του παιδιού του….

Πρωί…

Σε ένα μεγάλο σπίτι στα νότια προάστια, δίπλα στη θάλασσα, ο καλοζωισμένος “manager”, παίρνοντας το πρωινό του, κοιτάει στο iphone τις σημερινές υποχρεώσεις του….

Α! σήμερα είναι η ανανέωση του συμβολαίου ζωής και υγείας του παιδιού μονολογεί…

Ευτυχώς που πρόλαβα και πήρα στο Δ.Σ. της Ασφαλιστικής Εταιρίας που με έχει βάλει επικεφαλής η Τράπεζα, την απόφαση να δώσω δωρεάν αυτή την κάλυψη σε όλα τα μέλη του καθώς και στα μέλη των οικογενειών τους, Στους δικούς μας ανθρώπους δηλαδή…

Είναι καιροί τώρα να ξοδεύω τσάμπα χρήματα απ’ το μισθουλάκο μου για τέτοια πράγματα;

Αυτοθαυμάζεται….

Πως το σκέφτηκα ο άτιμος. Ακόμα κι’ όταν θάχω φύγει απ’ το Δ.Σ., και δεν θάχω τα τζάμπα συμβόλαια, αν έρθουν οι άλλοι, οι κακοί, εκείνοι που θα μας πάνε στη δραχμή, δεν θάχω πρόβλημα….

Πάντα τα μισά λεφτά θα πληρώνω. Πάντα τα μισά…. Μισά στα συμβόλαια ζωής, μισά στα αυτοκίνητα, μισά στα σπίτια. Είμαι μεγάλος!!

Γελά αυτάρεσκα. Ένα ακόμα success story έκλεισε….

Το επόμενο to do που είχε σήμερα ήταν να καταργήσει τον Εσωτερικό Κανονισμό Εργασίας στην Εταιρία που διοικούσε. Σιγά που μου θέλουν και δικαιώματα οι λιγούρηδες…

Ετοιμάστηκε να μπει στην αριστοκρατική bmw του για να φύγει για το γραφείο. Είχε πολύ δουλειά γιατί αυτοί οι άτιμοι οι εργαζόμενοι αντιδρούσαν…..

Συναδελφικά

Η Σ.Ε.

ΥΓ: Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι πραγματική!