Η ιστορία μιας Γενικής Συνέλευσης

Απογοητευτική, θα χαρακτήριζα, την εικόνα του Συλλόγου από την χθεσινή συνέλευση. Με θλίβει το γεγονός, ότι ένας Σύλλογος που η ιστορία του μετράει τόσα χρόνια σε αυτή την Εταιρεία, που έχει δείξει θάρρος και τόλμη, που ήταν πάντα δίπλα στον εργαζόμενο, που έλεγες «έχω κάτι να στηρίζομαι, βρε αδερφέ», να μην μπορεί να πάρει θέση σε ένα τόσο σημαντικό γεγονός, σε μία τόσο κρίσιμη για τους εργαζόμενους φάση του εργασιακού μας βίου.

Για ποιο λόγο κάναμε την συνέλευση; Για να δούμε έναν Πρόεδρο, που δεν μπορεί να εκφέρει γνώμη; Να πάρει μία θέση; Να καταθέσει μία πρόταση; Η Διοίκηση, έχει ξεκινήσει ήδη τα “σεμινάρια’’ περί νέου Ε.Κ.Ε. και ομολογουμένως, επειδή παρευρέθηκα χθες σε ένα από αυτά, παρουσιάστηκαν αρκετά όμορφα όλα αυτά που μας προτείνουν. 

Εντάξει τώρα… και τι έγινε που ειπώθηκε εν μέσω πλην σαφώς, ότι όποιος δεν κάνει για την Εταιρεία, η πόρτα της εξόδου είναι εκεί και τον περιμένει. «Αυτό βέβαια δεν γίνεται, αλλά λέμε τώρα…», ήταν τα λόγια που συμπλήρωσε ο Κος. Μαυρόγαλος, προσπαθώντας μετά να “χρυσώσει το χάπι’’. 

Και τι έγινε, που μας εκβιάζουν, ότι εάν δεν δεχτούμε τον υπέροχο αυτό Ε.Κ.Ε., ο κανονισμός που θα κατατεθεί μετά στη Νομαρχία δεν θα είναι αυτός, αλλά η προηγούμενη πρόταση της Διοίκησης; Με ποιά λογική; Την λογική του παραλόγου φυσικά. Θέλω να πω, ότι έχοντας μια Διοίκηση από τη μία, η οποία με περίτεχνο τρόπο προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι αυτό που θέλει να κάνει είναι προς όφελός μας, κι από την άλλη έναν Σύλλογο ο οποίος μένει αμέτοχος και δίνει τον αέρα και το ελεύθερο να επιβάλει η Εταιρεία αυτό που θέλει, πολύ φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα θα είναι αναπόφευκτα.

Ένας Σύλλογος, ο οποίος δεν είναι σε θέση από ό, τι φαίνεται να μας στηρίξει, ο οποίος αποδεικνύει σε κάθε φάση ότι μας “κρεμάει’’ στην κυριολεξία, δε νομίζω ότι αξίζει να λέγεται Σύλλογος.